Καλά που ξέμεινα…

3.57  γράφει το ρολόι μου καί ἔχουν περάσει ἤδη 10 λεπτά ἀπ' τότε πού ἔκλεισα την ἐξώπορτα του σπιτιοῦ μου. Ὁ δρόμος εἶναι βρεγμένος  καί το μόνο που μέ νοιάζει εἶναι νά μήν μέ πιάσει καμιά βροχή . Φτάνω στήν δουλειά μου ἔχοντας κάνει την συνηθισμένη διαδρομή εὐτυχῶς ἀνέπαφος. Μιά τζούρα καφέ, δυό καλημέρες  καί ξεκινάω. Ἀνοίγω την τσάντα μου νά βγάλω το ΜΡ3 ν΄ἀκούσω λίγη μουσική.Εἶναι το πρόσχημα που χρησιμοποιῶ κάθε πρωί γιά νά δικαιολογήσω την διαστροφή πού ἔχω ἀφοῦ ξέρω ὅτι μετά ἀπό λίγο θά σταματήσω  την μουσική καί θά ἀνοίξω το ραδιόφωνο γιά νά ἐνημερωθῶ γιά την τρέχουσα ἐιδησιογραφία. Τρέχουσα ἐιδησιογραφία…μαλακίες! Λές καί δέν ξέρω τί θ΄ἀκούσω…Τους  γνωστούς φλωρόπουστες χαρτογιακᾶδες τύπου Στουρνάρα καί Γεωργιάδη καί τίς γνωστές καλοζωισμένες καρακαριόλες τύπου Μπακογιάννη καί Βούλτεψη νά μου λένε πόσο σωτήριο εἶναι το μνημόνιο καί πόσο μαλάκας εἶμαι ἐγώ που το ἀνέχομαι! Α ρέ πνεῦμα ἀθάνατο Ἑλληνικό που θυσιάζεσαι στή τρομολαγνεία του νεοέλληνα ραγιᾶ!  Ω του θαύματος ὅμως ἡ μπαταρία του MP3 βρίσκεται ἀκόμα στήν ἀγκαλιά του Μορφέα κι ἐγώ μέ το βουβό ἀκουστικό στ'΄αὐτί…’'Γαμώ την ἀτυχία μου'’ σκέφτομαι. Το ὅτι ἔπρεπε νά το εἶχα φορτίσει ἀπό χτες το βράδυ δέν ἦταν ὁ πρῶτος προβληματισμός μου…Ἔτσι εἶναι, ἔχουμε μάθει στό ἕτοιμο ,στήν μετάθεση εὐθυνῶν καί στόν ἐφησυχασμό. Εἶναι ἡ ἐπιταγή της σημερινῆς κοινωνίας. ‘'Σκεφτόμαστε ἐμεῖς γιά σένα καί πληρώνεις ἐσύ γιά μας’! Το δόγμα της πολιτικῆς κάστας…Ἀναγκαστικά λοιπόν ἀφοῦ δέν ἔχω κάτι νά ἀκούσω ἀφήνω την φαντασία μου ελεύθερη. Γυρνάει συνέχεια καί συνέχεια σέ μιά ξύλινη καλύβα πάνω σ΄ἕνα βουνό. Εἶναι ἡ νεανική μου ἐπιθυμία που μέ συντροφεύει ἐδῶ καί χρόνια. Τί νά σημαίνει ἄραγε; Παραίτηση; Ἀπομόνωση; Φυγομαχία; Μᾶλλον τίποτα ἀπ'΄ὅλα αὐτά. Εἶναι ἡ ἕλξη που νοιώθω γιά κάτι που μέ συνδέει. Μά τί πιό φυσικό θά ἦταν νά μέ ἕλκει μιά ἀνθρώπινη πολιτεία, θά μέ ρωτοῦσε κάποιος. Σωστά θά του ἀπαντοῦσα ἀλλά θά του ζητοῦσα νά μου ὑποδείξει αὐτή τη Πολιτεία. Ἐγώ αὐτό που βλέπω εἶναι ὀργανωμένες ἀνθρώπινες μᾶζες ἀπόλυτα ἐλεγχόμενες…Παρεμπιπτόντως κάτι άκουσα γιά ἐκλογική διαδικασία κάπου ἐκεῖ στήν πλατεῖα Συντάγματος. Βουλή ἐπιμένουν νά ἀποκαλοῦν κάποιοι το κτήριο ὀποῦ διεξήχθη αὐτή ἡ ψηφοφορία-παρωδία…Μέ ἀφήνει παγερά ἀδιάφορο πόσες κάλπες στηθῆκαν , γιατί ἁπλά δέν χρειάζονταν κάλπες ἀλλά κρεμάλες! Αὐτός  ἴσως εἶναι καί ὁ μόνος πρόδρομος των πραγματικῶν Πολιτειῶν. Ἡ πραγματική κάθαρση των πολιτικῶν μιασμάτων που πρέπει νά προηγειθεί  μιᾶς πραγματικῆς Πολιτείας…Πρός το παρών ἐδῶ εἶναι νύχτα καί ὁ δρόμος εἶναι ἀκόμα βρεγμένος…