Ἐυοί, ευάν !

Γιά νά μαθαίνουμε ποιές πραγματικά εἶναι οἱ Ἑλληνικές γιορτές καί ποιοί οἱ πραγματικοί προπάτορές μας!...

Ἡ Ἐαρινή Ἰσημερία του Ἠλίου συμβολίζει τον θάνατο των παθών της τιτανικῆς φύσεως του ἀνθρώπου καί την ἐκδήλωση της ἀρετῆς καί την ἀπόκτηση της ΣΟΦΙΑΣ. Ἱερό δράμα της ἐξελικτικῆς πορείας της φύσεως πού θά του ἐξασφαλίσουν τον θρίαμβό των ἐπί του νόμου του θανάτου καί την ἀνάστασή του στίς πνευματικές φύσεις του πνευματικοῦ κόσμου ἀθανάτων.Οἱ Ὀρφικοί συμβόλιζαν την ἐαρινή ἰσημερία μέ τον θάνατο του Διονύσου του Ζαγρέως καί την ἐκ νέου γέννηση του μέ την παρέμβαση της Θεάς Ἀθηνᾶς  (δηλαδή του σοφοῦ πνεύματος) ἀπό την φύση του Ὀλυμπίου Διός ὡς Διονύσου του Άνθιου, ὁ ὁποῖος κατόπιν μεταμορφώνεται στόν Διόνυσο τον Ἐλευθερέα δηλαδή τον ἐλευθερωτή των ἀνθρωπίνων ψυχῶν ἐκ των δεσμῶν της ὕλης καί της ἐν γένει υλοβαρούς τους φύσεως. Ἔτσι ὁ Διόνυσος ὁ Ζαγρεύς ἀπό χθόνια θεότητα μεταμορφώνεται σέ οὐράνια θεότητα, τον Διόνυσο τον Ἐλευθερέα.

Την ἡμέρα της ἐαρινῆς ἰσημερίας οἱ Ὀρφικοί τελοῦσαν συμπόσια τα λεγόμενα ΩΜΟΦΑΓΙΑ κατά τα ὁποία θυσίαζαν τον Διονυσιακό Ταῦρο.Ἀλλά ποῖος ἦταν ὁ Διονυσιακός Ταῦρος; Μέ την ἀλληγορία αὐτήν ὁ θεῖος Ὀρφέας ἔκρυψε ἐπιμελῶς μιά μεγάλη ἀλήθεια πού μόνο ἄκρως μεμυημένοι στά Ὀρφικά μυστήρια μποροῦσαν νά κατανοήσουν.Ἐπί του σημείου αὐτοῦ μόνον τα ἑξῆς ὀλίγα μποροῦν νά λεχθοῦν: Ὁ ΔΙΟΝΥΣΟΣ εἶναι τέκνο του θεοῦ Διός. Ὁ ΤΑΥΡΟΣ  εἶναι μία ἐκ των πτυχῶν του Νόμου του Φάνητος, ὁ ὁποῖος ἀφομοιωθείς στήν φύση του Διός, ἔδωσε στόν Δία τίς πνευματικές ἐξουσίες του Οὐρανοῦ (αὐτό εἰκονίζει την θεοποίηση). Ἕνα ἀπό τα τέκνα του θεοῦ Διός φέρει ὡς σύμβολό του τον Ταῦρο καί ἐκεῖνος ἀπό τους Μύστες των Ὀρφικῶν μυστηρίων πού θά γνώριζε καί θά ἐκτιμοῦσε αὐτό το τέκνο του θεοῦ Διός θά ἐννοοῦσε καί την συμβολική ἔννοια του Ταύρου. Ὁ συνδυασμός του Διονύσου καί του Ταύρου ἀποτελοῦν την βάση της μεγάλης ἀποκαλυφθείσης ἀλήθειας του θείου Ὀρφέα, γιατί ἀποτελοῦν την λύση του προβλήματος περί της ἀθανασίας της ἀνθρώπινης ψυχῆς. Ἡ τρίτη μύηση στά Ὀρφικά μυστήρια λάμβανε χώρα κατά την ἐαρινή ἰσημερία του ἠλίου. Ὁ χρόνος ἀπό της μυήσεως αὐτῆς μέχρι την ἑπομένη μύηση πού ἐλάμβανε χώρα κατά την θερινή τροπή του Ἠλίου ἦταν ὁ χρόνος κατά τον ὁποῖο ὁ μυούμενος ἔπρεπε νά ἐκδηλώσει ἁρμονική ἰδεολογία ἀνάλογη πρός τα ἐκδηλούμενα χρώματα των ἀνθέων αὐτῆς της ἐποχῆς ὡς καί ἁρμονική αἰσθηματολογία ἀνάλογη πρός τα ἀρώματα των ἀνθέων αὐτῆς της ἐποχῆς. Κατά τους Ὀρφικούς τα ἀρώματα καί τα χρώματα αὐτῆς της ἐποχῆς ἀναπαριστοῦν την βαίνουσα πρός ἀποθέωση ἀνθρώπινη ψυχή ἡ ὁποία ἀπέβαλε το ἔρεβος καί προορίζεται πλέον σέ θεία πνευματική ἀνάσταση καί την τέλεια ἀθανασία.

Στά Ἐλευσίνια μυστήρια ἡ ἐαρινή ἰσημερία συμβολιζότανε μέ την ἀπελευθέρωση της Περσεφόνης ἀπό το βασίλειο του Πλούτωνα (πού εἶναι χθόνια θεότητα). Την ἀπελευθέρωση της την πραγματοποιεῖ ὁ Διόνυσος ὁ Ἐλευθερέας (πού εἶναι οὐράνια θεότητα), ὁ ὁποῖος την μεταφέρει στόν Ὄλυμπο δηλαδή την μεταμορφώνει σέ Οὐράνια θεότητα. Ὁ συμβολισμός αὐτός των Ἐλευσίνιων μυστηρίων, δείχνει καί την περαιτέρω δράση των πνευματικῶν ὀντοτήτων.Ἐπίσης θεωροῦσαν ὅτι ἡ ἐαρινή ἰσημερία ἀντιπροσωπεύει τον θάνατο του τιτανικοῦ ὀργανισμοῦ των ἀνθρωπίνων ψυχῶν, την μεταμόρφωση τους καί την ἀναγέννηση τους στίς πνευματικές φύσεις του πνευματικοῦ κόσμου. Οἱ Ἐλευσίνιοι τελοῦσαν την γιορτή των Παναθηναίων ἐνῶ παράλληλα γινόντουσαν τελετές καί ἐσωτερικά πού ὅμως δέν μας εἶναι γνωστές.

Ἡ περίοδος ἀπό την ἐαρινή ἰσημερία μέχρι την θερινή τροπή του Ἠλίου συμβολίζει την περίοδος της ἀναγεννήσεως καί μεταμορφώσεως των ἀνθρωπίνων ψυχῶν στίς πνευματικές φύσεις του πνευματικοῦ κόσμου ὡς καί της προετοιμασίας τους γιά τον πλήρη ἀποχωρισμό τους ἀπό το ἔρεβος. Στό φυτικό ἐπίπεδο εἶναι ἡ ἐποχή της μεταμορφώσεως της βλαστήσεως καί της ἐκδηλώσεως των ἀνθέων καί των χρωμάτων αὐτῶν.Οἱ Ὀρφικοί, το χρονικό διάστημα που μεσολαβοῦσε μέχρι την ἑπόμενη μύηση, το θεωροῦσαν ὡς ἀπαραίτητο γιά νά ἐκδηλώσει ὁ μυούμενος ἁρμονική ἰδεολογία ὅπως εἶναι ἁρμονικά ἐκδηλωμένα τα χρώματα των ἀνθέων της ἐποχῆς αὐτῆς.Κατά τους μύστες της Ἐλευσίνας, ἡ ἐποχή που περιλαμβάνεται μεταξύ ἐαρινῆς ἰσημερίας καί θερινῆς τροπῆς του Ἠλίου εἶναι ἡ περίοδος κατά την ὁποία το ενιστάμενο πνεῦμα ἔρχεται στήν ἀποθέωση.