Ὁ Λόγος κι ὁ παράλογος…

Αὐτές τίς μέρες ὁλοκλήρωσα μιά ἀπό τίς παιδικές μου ματαιοδοξίες . Ἡ συγγραφή ἑνός βιβλίου  ἦταν πάντα  κάτι που μέ γοήτευε καί μέ προκαλοῦσε. Το θέμα καί ὁ χρόνος ἦταν αὐτά  που ἔψαχνα νά βρῶ.  Ἅς εἶναι καλά ὁ Ἀντωνάκης που μου ἐξασφάλισε το θέμα ἀφοῦ μαζί  μέ την ὑπόλοιπη μεταπολιτευτική  πολιτική ἀλητεία κατάντησαν την Δημοκρατία μιά ξεσκισμένη πόρνη που ὁποιος προλάβαινε ἀσελγοῦσε. Εἶναι εὔκολο λοιπόν γιά κάποιον νά περιγράψει κάτι που το βιώνει στό πετσί του … Ὅσον ἀφορᾶ τον χρόνο , ἡ ἀλήθειᾳ εἶναι ὅτι ἔγραφα στά πιό ἀπίθανα σημεῖα γιά νά τον ξεγελάσω.  Δέν ξέρω ἄν θά το δημοσιεύσω, δέν ἔχει ἄλλωστε καί σημασία.  Σημασία  ἔχει νά εἶμαι σέ θέση νά γράφω καί ὄχι νά βελάζω που εἶναι το σύνηθες στίς μέρες μας…